काठमाडौं,१५ असोज। २०५९ सालको अन्त्यतिर सुरु भएको रिङ्मार्च अभियानले देशभर तरङ्ग ल्याएको थियो। पार्टी, सेना, मोर्चा र जनवर्गीय संगठनहरू एकजुट भएर जनताको बीचमा पुगेका थियौँ। जनश्रम, राजनीतिक प्रशिक्षण र संगठन निर्माणका लागि हामी दिनरात खटिएका थियौँ। काभ्रेबाट मकवानपुरको अभियानमा प्रवेश गरेपछि मलाई यसको नेतृत्व गर्ने जिम्मेवारी दिइएको थियो।
हामीले जनतासँगै काम गर्दै, उनीहरूका दुःख सुखमा साझेदारी गर्यौँ। खेतबारी जोत्नेदेखि बाटो बनाउनेसम्मका काममा हामी अग्रसर भयौँ। यसले जनता र पार्टीबीचको सम्बन्धलाई अझ गाढा बनायो। फापरबारी धनसाही सामुदायिक वन कार्यालयमा भएको हाम्रो समीक्षा बैठकमा हामीले आफ्नो कामको मूल्यांकन गर्दै थियौँ। त्यही बेला रोल्पाबाट एक खबर आयो, ‘तपाईं काठमाडौं आउनुहोस्, विद्यार्थी केन्द्रीय कार्यालयमा जोडिनुहोस्।’ पार्टीको निर्णयलाई आदेश मान्दै मैले तुरुन्तै आफ्नो जिम्मेवारी अर्को साथीलाई सुम्पेर काठमाडौं आएँ।
पुतलीसडकस्थित विद्यार्थी कार्यालयमा पुगेर मलाई थाहा भयो कि पार्टीमा केही महत्वपूर्ण निर्णय हुन लागेको छ। तर म कुनै पद वा जिम्मेवारीको अपेक्षा गरेको थिइनँ। मेरो लागि पार्टी र जनताको सेवा गर्नु नै सबैथोक थियो। अन्ततः पार्टीले मलाई एउटा महत्वपूर्ण जिम्मेवारी दियो। त्यतिबेला पार्टीमा एकता, अनुशासन र त्यागको भावना प्रबल थियो।
तर आजको अवस्था हेर्दा मलाई निकै दुःख लाग्छ। पार्टीभित्र व्यक्तिवाद, गुटबन्दी र अहंकार हावी भएको छ। नेताहरू पदलोलुप भएका छन्। यसले पार्टी र आन्दोलनलाई कमजोर बनाएको छ।
